نشست هایی که ژست شده است - وبگردی طفره

به گزارش وبگردی طفره، شهریار عباسی که معتقد است برگزاری نشست های انجمن های ادبی در کافه ها اغلب حالت ژست پیدا می نماید از این که این جلسه ها در نهایت نتیجه ای جز بیانیه سیاسی و اجتماعی برای داستان نویس ندارد، می گوید.

این داستان نویس در گفت وگو با وبگردی طفره، درباره وضعیت برگزاری نشست های انجمن های ادبی اظهار کرد: نویسندگان جوان برای انتخاب انجمن های ادبی باید به سوابق آن ها نگاه نمایند نه این که چون انجمنی به یک نهاد وابسته است بگویند خوب است یا بد. اما کاری که من خودم اخیرا انجام می دهم، تربیت اختصاصی داستان نویسان جوان است. نظرم این است که داستان نویسان جوان باید با آدم های باتجربه ای که به آن ها اعتماد دارند و سوابق شان را می شناسند کار نمایند.

او اضافه کرد: من خیلی به این اعتقاد ندارم که داستان نویسان جوان وقت شان را در این دورهمی ها بگذرانند بلکه باید کار جدی نمایند. مثلا من الان پروژه های رمان را قبول می کنم؛ بچه ها می آیند و آموزش می بینند و طی یک پروژه با آن ها کار می کنم، علاوه بر این با یکدیگر هم آشنا می شوند. اما این را که در کافه جمع شوند خیلی نمی پسندم، چون اغلب در این مکان ها از بحث های اجتماعی و سیاسی سردرمی آورند که خیلی به طور مستقیم به داستان نویس مربوط نیست. این بحث ها به عنوان یک شهروند برای فرد مهم است اما به عنوان یک داستان نویس مهم نیست و فقط حساسیت هایی برای یک عده ایجاد می نماید که من خیلی با آن موافق نیستم.

عباسی با بیان این که برگزاری نشست های انجمن های ادبی در کافه ها حالت ژست پیدا می نماید گفت: در چنین فضاهایی جلسه برگزار می نمایند و می گویند که رفتیم کافه فلان، اما کار ادبی جدی صورت نمی گیرد و بحث های سیاسی و اجتماعی انجام می گردد که به درد داستان نویس نمی خورد. من خیلی موافق وقت گذرانی در این جور جاها نیستم. بیشتر موافق این هستم که جوانان با یاری افراد باتجربه کار نمایند تا خروجی کاری بگیرند، چون اعتقادم این است که کسی برای ما این کارها را نکرد، اما من برای بچه های جوان تر انجام دهم.

این داستان نویس با اشاره به این که حتما وقتی یک رمان نویس می خواهد رمانی بنویسد باید رمان اولش را تحت نظر یک رمان نویس باتجربه که با اصول و تئوری ها آشنا است بنویسد، بیان نمود: داستان نویس جوان باید با یک رمان نویس باتجربه کار اولش را آغاز کند تا وقتی اثر را برای ناشر می برد، ناشر نگوید این چیه نوشتی؟!. پس جوانان باید به جای نشستن در کافه ها اگر افراد باتجربه ای را می شناسند با آن ها ارتباط بگیرند. با عنوان انجمن هم مخالفتی ندارم اما آن چه عملا دیده ام در آخر بیانیه سیاسی و اجتماعی و حرف های روشنفکری است که به نظرم داستان نویس به آن ها احتیاج ندارد و این جلسات معمولا خروجی ندارند.

نویسنده بازیگوش در ادامه اظهار کرد: من فکر می کنم مسئولان فرهنگی باید از کیفیت و وضعیت نشست های انجمن های ادبی آمار داشته باشند و آن ها را رصد نمایند، نه به صورت پلیسی، اما ببینند که این جلسات در چه وضعیتی است و چقدر مفید است. همچنین مسئولان فرهنگی وظیفه دارند تا جلسات ادبی را به جوانان معرفی نمایند؛ یعنی بچه ها باید آن قدر به آن ها اعتماد داشته باشند که به حرف شان گوش دهند، که این اتفاق نمی افتد.

این منتقد ادبی با بیان این که وقتی فضای حقیقی مان پر از حرف های صد من یک غاز است، فضای مجازی بدتر است، گفت: حرف هایی که در گروه های مجازی زده می گردد به درد داستان نویسی نمی خورد. فضای مجازی خوب نیست چون اصلا ادبی نیست. در واقع باید تفکیک ساختاری انجام گردد و این ها از هم جدا گردد که من اگر داستان نویس هستم، داستان نویسی ام را در وقتش انجام دهم و بعد در انتخابات سیاسی شوم. ما همواره همه چیزمان قاطی بوده و متاسفانه این مسئله هم از همان رنج می برد.