هشدار برای دلالی در دانشگاه ها! ، همه جای جهان با استادها قراردادهای موقت می بندند - وبگردی طفره

به گزارش وبگردی طفره، اسماعیل امینی با انتقاد از سلطۀ بخش اداری بر بخش علمی در دانشگاه ها، از مقاله هایی که با پوشال پر می شوند می گوید و باور دارد دادوستدهای بازاری و دلالی ها وارد نظام دانشگاهی شده است.

به گزارش وبگردی طفره، این مدرس دانشگاه و شاعر، درخصوص سطح کیفی انتها نامه ها، رساله ها و پژوهش های دانشگاهی حوزۀ زبان و ادبیات فارسی در سال های اخیر و آسیب شناسی کاهش کیفیت آن ها و برخی اشتباهات که اخیرا در فضای مجازی نیز منعکس شدند، اظهار کرد: همچون مجموعۀ کارهای مربوط به یک دانشکده، موضوع رساله و انتها نامه نیز تبدیل به یک کار اداری شده است؛ یعنی نظام اداری بر نظام علمی دانشگاه مسلط شده و استادان و مجموعۀ علمی را به عنوان کارمندان زیر دست خود می بیند.

امینی سپس ضمن بیان این که اکنون قدرت مندترین بخش در دانشگاه، هیئت علمی و بخش محتوایی نیست، بلکه بخش پشتیبانی و اداری است، اضافه کرد: انتها نامه ها را براساس امتیاز اداری به یک استاد راهنما می دهند و نه براساس تشخیص علمی. استاد هم به آن به همین شکل نگاه می نماید. از آن جایی که با توجه به رتبۀ اداری ای که دارد، می تواند هم زمان تعدادی انتها نامه داشته باشد، می خواهد سریع تر یکی را از سر خودش باز کند، تا انتها نامۀ بعدی را ارائه کند. و این تسلط نظام اداری بر نظام دانشگاهی اصلاً خوب نیست. منظور همین الزام هایی ست که درست نموده اند، حتما باید از رساله مقاله دربیاید، مقاله ها در مجله های علمی و پژوهشی مورد تایید نظام اداری منتشر شوند، استاد هر سال باید تعداد معینی مقاله داشته باشد تا بتواند ارتقاء پیدا کند. درحالی که بخش اداری و اقتصادی باید خادمان و پشتیبانان بخش علمی دانشگاه باشند، اما الان به صورت کارفرما و ارباب ظاهر می شوند.

این مدرس زبان و ادبیات فارسی در عین حال به ضرورت این که انتها نامه ها در هر رشته ای باید به یک احتیاج علمی پاسخ دهند، اشاره و بیان نمود: دانشجوی کارشناسی ارشد یا دکتری به همراه چند استاد وقت می گذارند و دربارۀ یک موضوع کار می نمایند، این خودبه خود به نمره و مدرکی برای دانشجو و امتیاز اداری برای استاد تبدیل می گردد اما آیا گره ای هم از کار آن رشته باز می نماید؟ این مسئله اصلاً در تصویب موضوعات در نظر گرفته نمی گردد. فقط یک جست وجوی تشریفاتی در سایت ایران داک انجام می دهد تا موضوع مقاله تکراری نباشد. برای این کار هم به راحتی عنوان مقاله را تغییر می دهند و عین همان مقاله را با تغییر چند جمله ارائه و از همان دفاع می نمایند.

امینی سپس از غلط های بدیهی انتها نامه ها و رساله ها و بعلاوه این که برخی از استادهای راهنما حتی یک بار هم آن ها را نمی خوانند گفت و با ذکر یک مثال شرح داد: فرض کنید انتها نامه دربارۀ تحلیل رباعی بوده و تعداد زیادی از مثال های متن اصلاً رباعی نبوده. درحالی که نه دانشجو متوجه شده این رباعی است و نه استاد و استاد مشاور! متاسفانه از این موارد بسیار اتفاق می افتد.

او بعلاوه گفت: در مجلات علمی و پژوهشی بسیار می بینیم که زبان علمی به زبان رسانه ای و عاطفی تبدیل شده است، یعنی زبان عاطفی و هیجان زده ای که در فضای مجازی و رسانه ها وجود دارد، وارد انتها نامه ها شده است. درحالی که بین زبان علمی و گزاره های علمی و گزاره های خبری خیلی فاصله است. این جزو اصول اولیه نگارش یک مطلب علمی ست ولی استادها هم به آن دقت نمی نمایند.

اسماعیل امینی در ادامه با بیان این که استاد و دانشجو گرفتار نظام اداری کمیت گرا هستند، گفت: مقاله های علمی که در گذشته از استادان بزرگی مثل: مرحوم بدیع الزمان فروزان فر، مجتبی مینوی، استاد زریاب و... می خواندیم، گاهی دو صفحه و گاهی 20 صفحه بودند. برای این که همان اندازه که مطلب برای نوشتن داشتند، می نوشتند. اما اکنون مقاله را به یک فرم اداری تبدیل نموده اند که حتی کلمات هر بخش هم معین است. برای همین، مطلب دانشجو یا استادی که مقاله را می نویسد، در حد پنج خط است، اما مجبور است آن را با پوشال پر کند تا به حد لازم برسد. یا اگر بیشتر است، مجبور است بخش هایی از آن را حذف کند. اساساً چیزی به عنوان مجله یا مقالۀ علمی و پژوهشی ضد علم و جفا کردن به نظام دانشگاهی و ابزاری برای سلطه بر قسمت علمی دانشگاه است. در دورۀ دانشجویی من چنین چیزهایی نبود، نه استادها نگران بودند و نه دانشجوها و حتی مجلات به دانشجوها پول می دادند. اما الان مجلات به خاطر این که مقالۀ دانشجو را داوری و سپس چاپ نمایند، به شکل قانونی پول می گیرند. اگر کسی وقت نداشته باشد و بخواهد خارج نوبت مقاله چاپ کند هم به شکل غیرقانونی و چندبرابر پول می گیرند. این کار خوبی نیست.

او به دادوستدهای مشابه دیگری هم اشاره و بیان نمود: برخی از رشته ها باید از مجلات خارجی هم پذیرش بگیرند. به همین دلیل، در همین کشورهای همسایه مجلات این چنینی برای مقالات دانشجوهای کشورهای اطراف ایجاد شده اند که پذیرش خارجِ نوبت می دهند و دادوستد می نمایند. تعدادی موسسۀ دلالی هم در کشور داریم که کارشان گرفتن پذیرش از همین مجلات است. به این شیوه داریم سر خودمان را کلاه می گذاریم، این کار علمی نیست، کدام یک از این مقالات که با آن ها استاد درست شده، در کجای جهان به آن ها ارجاع داده شده یا گره ای از کار ادبیات باز نموده اند؟!

امینی معتقد است که تا وقتی این نگاه که نظام بروکراسی استادها و دانشجوها را زیردست خودش حساب می نماید، این وضع هر روز بدتر خواهد شد و گفت: جلسات انتها نامه ها و رساله ها بیشتر شبیه به جلسه های اداری است. درست است که جلسات دفاع معمولاً صورت آیینی و تشریفاتی دارند ولی قبل از آن ها باید تاملاتی شده باشد که این انتها نامه ها آمادۀ دفاع کردن باشند و نه پر از غلط های بدیهی.

این مدرس دانشگاه تهران سپس با اشاره به شرایط جلسات دفاع دانشگاه ها اظهار کرد: وقتی در جلسات دفاع شرکت می کنم، غمگین می شوم. هیچ تبادلات علمی ای نیست و فقط یک مشت تعارف ردوبدل می گردد. در همۀ این جلسات تا به امروز ندیدم به کسی نمرۀ ب بدهند، به همه الف می دهند. چون این نمرات، تعارف های اداری بین استادها است و نمره ای ست نسبت به آن استاد راهنما. بنابراین، اگر دانشجویش نمرۀ کم بگیرد، دلخور می گردد و دفعۀ بعد به دانشجوی استادی که نمرۀ کم داده، نمرۀ کم می دهد.

او ادامه داد: دلالی ها و دادوستدهایی که در بازارهای بیرون دانشگاه داریم، وارد نظام دانشگاهی شده و من فکر می کنم نظام اداری از این وضع راضی ست که توانسته این سلطه را ایجاد کند.

اسماعیلی امینی در انتها انتقادی هم نسبت به شرایط استخدام استادان دانشگاه داشت و گفت: استاد دائمی در هیچ جای جهان وجود ندارد، با استادها قراردادهای موقت می بندند. همین مسئله که استادان را استخدام رسمی می نمایند و استاد 30، 40 سال در یک دانشگاه می ماند، به نظرم کار خوبی نیست چون آن رقابت و طراوت را می گیرد