چرا دیزنی در انیمیشن هایش از صحنه های تکراری استفاده می کرد؟ - وبگردی طفره

به گزارش وبگردی طفره، تا به حال برایتان پیش آمده در حال دیدنی یک انیمیشن دیزنی احساس کنید صحنه تکراری دیدن می کنید و با خود بگویید: صبر کن! فکر می کنم قبلا این را دیده ام؟ به احتمال زیاد پاسختان بله است. زمانی در تاریخ دیزنی وجود داشت که قبل از خرید و فروش فیلم ها به صورت تجاری و امکان مقایسه آن ها با یکدیگر، بخش انیمیشن دیزنی تمایل داشت صحنه ها و سکانس های فیلم ها و انیمیشن های قبلی را قرض بگیرد و دوباره از آن استفاده کند. چرا این اتفاق می افتاد؟ خوب بیایید با هم نگاهی به آن بیندازیم.

اواخر دهه 50 و اوایل دهه 60 میلادی، والت دیزنی مشغول توسعه شرکت خود بود و در تلویزیون، رادیو، بازارهای تجاری، فیلم های لایو اکشن و بیشتر از همه شهر بازی در حال جا افتادن و کسب معروفیت بود. والت مشغول تمام این پروژه های بزرگ بود و فرصتی برای کنترل مستقیم بخش انیمیشن نداشت، تنها کاری که او انجام می داد این بود که مطمئن گردد نحوه روایت و داستان مطابق با استانداردهای دیزنی شکل می گیرد و همین موضوع باعث شد سایر جنبه های کوچک تر و جزئی تر نادیده گرفته شوند.

فلوید نورمن، انیماتور حرفه ای دیزنی در مصاحبه ای در خصوص استفاده مجدد از انیمیشن در رابطه با والت دیزنی در این مورد گفت: من حتی فکر نمی کنم او متوجه این قضیه شده باشد. فکر نمی کنم زیاد به این موضوع فکر نموده باشد. فکرش همواره روی تصویر نهایی متمرکز بود. فکر او همواره معطوف داستان بود، نه چیزهای کوچک فراوریی که چندان برایش جالب نبودند.

کارگردان های دیگر مسئولیت پروژه های بزرگ تر را بر عهده گرفتند و هر کدام به شیوه خود فیلمی را ساختند. اما یک کارگردان خاص به نام ولفگانگ وولی رایترمن، یکی از نُه پیرمرد دیزنی، به این علت معروف بود که فکر می کرد: ما در فیلم قبلی چنین صحنه ای ساخته ایم درست است؟ بیایید از کارهایی که قبلا انجام داده ایم، بدون اتلاف انرژی برای مجموعه ای از طراحی های تازه، دوباره استفاده کنیم.

فیلم هایی مانند کتاب جنگل (Jungle Book)، 101 سگ خالدار (101 Dalmatians)، رابین هود (Robin Hood)، شمشیر در سنگ (The Sword in the Stone)، گربه های اشرافی (The Aristocats) و غیره همگی حداقل یک سکانس تکراری از انیمیشن های قدیمی تر دارند.

هر زمان که تصمیم به بازگشت و استفاده مجدد از یک صحنه یا سکانس گرفته می شد، انیماتورها باید به سردخانه یا آرشیو دیزنی که امروز معروف است می رفتند و صحنه یا سکانسی را که به آن ها دستور استفاده مجدد داده شده بود، بیابند. سپس انیماتورها فیلم های قدیمی را با شخصیت های پروژه تازه جایگزین می کردند و فیلم قدیمی را به آرشیو برمی گرداندند.

این کار به احتمال زیاد برای صرفه جویی در زمان و کاهش هزینه ها انجام می شد زیرا فیلم های دیزنی در آن موقع از لحاظ کیفیت نسبت به فیلم های قبلی رجحان نداشتند. این احتمالا به علت حذف تدریجی فرآیند مرکب به نفع زیراکس کردن طرح ها بود.

در همان مصاحبه، فلوید نورمن در خصوص فرآیند و افکار خود گفت: زمان زیادی که برای دوباره کاری این سکانس های قدیمی صرف می شد، تقریبا بیش از ارزش آن درمی آمد. اول از همه باید در پی طرح مورد نظر می گشتیم، باید پیدایش می کردیم، و بعد باید می دیدیم خب چطور می توانیم آن را تطبیق دهیم؟ چگونه می توانیم دوباره از آن استفاده کنیم؟ که به معنای ترسیم مجدد و مکرر و جابجایی بسیاری از جزئیات بود تا به هدف مورد نظرمان برسیم. حداقل به نظر من، این که از ابتدا انیمیشنی را که دنبالش بودیم می ساختیم، موثرتر و به صرفه تر بود. احتمالا برای صرفه جویی در زمان و هزینه این کار انجام می شد.

اگرچه فکر نمی کنم در زمان زیادی صرفه جویی می شد و فکر نمی کنم در هزینه ها هم تغییری بوجود می آمد، زیرا بیرون آوردن این فیلم قدیمی از بایگانی دردسر بیشتری داشت. ساده تر بود که بنشینید و یک صحنه تازه را خلق کنید تا اینکه به عقب برگردید و سعی کنید همه این بخش های قدیمی را به تصویری تازه تبدیل کنید. ما به دهه های 60 و 70 نگاه می کنیم، زمانی که مردم به چگونگی تغییر فیلم ها و رسانه ها فکر نمی کردند و نمی توانستند به عقب برگردند و به هر کدام از فیلم های مختلف نگاه نمایند و آن ها را با یکدیگر مقایسه نمایند.

عادت بازیافت انیمیشن در دیزنی به آرامی از بین رفت تا اینکه در عصر رنسانس دیزنی تقریبا همه چیز کاملا تازه بود. اما هر چند وقت یکبار ممکن است چشمکی یا حرکت سری مثل فیلم دیو و دلبر (Beauty and the Beast) ببینید که از سکانس تالار پایکوبی انیمیشن زیبای خفته (Sleeping Beauty) برای ادای احترام به فیلم قدیمی تر استفاده شده است.

با ظهور شبکه هایی مانند یوتیوب، مردم می توانند نماهای فیلم های مختلف دیزنی را با هم مقایسه نمایند، زیرا اکنون به بازار داخلی فروخته شده اند، جایی که مردم می توانند دوباره دیدن نمایند و شباهت ها و تفاوت ها را با دقت ببینند.

امروزه، با توجه به اینکه بیشتر پروژه های دیزنی منحصرا CGI (تصاویر فراوری شده به وسیله کامپیوتر) هستند، تنها استفاده مجدد از طرح های قبلی در قسمت های شلوغ انیمشن ها ممکن است که به آن ها مدل های تکراری می گویند و تنها با چشمانی تیزبین می توان متوجه شان شد.

نظر شما در خصوص این برهه عجیب از تاریخ دیزنی چیست؟

منبع: pirates and princesses