بچه تهرون ، تجریش زاده ای که خاطراتش را گم نموده است - وبگردی طفره

به گزارش وبگردی طفره، وقتی قرار باشد رضا رویگری از محله روزهای کودکی اش حرف بزند نخستین جمله اش همین است، تجریش زاده ام؛تجریش زاده ای که در جستجوی لحظه به لحظه خاطراتش است.

به گزارش وبگردی طفره، رضا رویگری سال 1325 در تجریش به جهان آمد. وقتی پای خاطراتش می نشینی می گوید: تجریش زاده ام. هفت پشتم در تجریش زندگی نموده اند و من خودم هم در همان جا به جهان آمده ام. در باغی بزرگ که الآن دیگر خبری از آن نیست. حتی تا چند سال پیش هم ساکن تجریش بودم. ساکن آن کوچه باغ های فراموش نشدنی اش، عاشق تجریش هستم ولی نه تجریش الآن. تجریشی که خاطرات کودکی و نوجوانی ام در کوچه و خیابان هاش جامانده است و گویی گمش نموده ام.

خواندنی های بیشتر را اینجا دنبال کنید

او خاطراتش را این گونه مرور می نماید: یادم می آید کوچه باغ های تجریش پراز گل های اقاقیایی بود که از روی دیوارها به سمت کوچه آویزان می شد و چشم انداز خیال انگیزی را رقم می زد. بوی گل، همه جا پخش بود. یادم می آید بوی نان مرضیه خانم که ساکن یکی از همین باغ ها بود، همواره خدا در کوچه می پیچید و دل همه را غنج می داد. در محله مان 2 حمام عمومی وجود داشت که به حمام دوقلو معروف بود. به این علت که حمام مردانه و زنانه در کنار هم قرار داشت.

یک سر گوگل داشتیم که به زبان محلی خاصی نام گذاری شده بود. جایی بود که گاوها را می بستند. البته این برای زمانی است که من هنوز به جهان نیامده بودم. بعد از آن تبدیل شده بود به کبابی معروفی که از چهار طرف دید داشت. دقیقاً وسط میدان بود؛ یعنی وقتی به آنجا می رفتیم، هر چهار طرف محله را می دیدیم. برایمان خیلی جالب بود. از سر همان جا محل به دو قسمت تقسیم می شد که ما در محل بالایی بودیم. در محل 2 تکیه بود که هنوز هم هستند.

رویگری محله های قدیم را سرشار از صمیمیت و دوستی می داند و می گوید: همه این زیبایی ها و اصالت ها از بین رفته اند و دیگر خبری از آن صمیمیت نیست. از آن کوچه باغ های سرسبز چیزی نمانده است. همه اش خراب شده. تجریش الآن با تجریش آن زمان ها زمین تا آسمان تفاوت دارد. هنوز به یاد بازی هایی می افتم که با بچه ها چند گروه می شدیم و بازی می کردیم. الک دولک، باقی به چند من، شیر دیدم و تو اره اره که مثل بیس بال آمریکایی هاست. یاد همه آن زیبایی ها به خیر.