دژ پرنده در جنگ جهانی دوم؛ با بمب افکن افسانه ای B، 17 بیشتر آشنا شوید - وبگردی طفره

به گزارش وبگردی طفره، یک بمب افکن به وسواسی برای یک ملت تبدیل شد و امروز به اسم یکی از نمادهای جنگ جهانی دوم، میراثی ماندگار از خود باقی گذاشته است.

به گزارش وبگردی طفره به نقل از دیجیاتو، در جریان جنگ دنیای دوم، آسمان سراسر اروپا پر شده بود از هواپیماهای جنگی و چند موتوره. بمب افکن های بریتانیایی Lancaster و Halifax در کنار B-24 آمریکایی و دیگر هواپیماهای جنگی، به شکلی خستگی ناپذیر کارخانه ها و زیرساخت های آلمان را هدف قرار می دادند.

با این حال یک بمب افکن به وسواسی برای یک ملت تبدیل شد و امروز به اسم یکی از نمادهای جنگ دنیای دوم، میراثی ماندگار از خود باقی گذاشته است. این هواپیما عظیم ترین نمونه در کلاس خود نبود و سنگین ترین بمب ها را حمل نمی کرد؛ حتی بیشترین تعداد هم از آن فراوری نشد. آنچه این هواپیما را منحصر به فرد می نماید، طراحی شدیدا مقاومش است که از خدمه محافظت می کرد و همینطور تسلیحاتی که سبب می شد خارپشتی در آسمان نام بگیرد.

هواپیمایی که درباره اش صحبت می کنیم B-17 Flying Fortress است. بیایید نگاهی دقیق تر به مشخصه های اصلی این هواگرد قدرتمند بیندازیم.

آغازی بدشگون

بوئینگ هواپیمای نمادین B17 را اوایل دهه 30 میلادی طراحی کرد. اگرچه مدل پروتوتایپ هواپیما در پرواز سال 1935 سقوط کرد، عملکردش به مقدار ای خوب بود که Army Air Corps (گروهی پیشرو در نیروی هوایی ایالات متحده) می خواست پروتوتایپ های بیشتری از آن ساخته شده و به پرواز درآید. در سال 1938 میلادی، B-17 رسما آغاز به کار کرد و طی قراردادی سنگین، بوئینگ به یاری داگلاس و لاکهید بیش از 12 هزار واحد از آن را فراوری کرد.

مثل بسیاری از هواگردهای دوران جنگ دنیای دوم، B17 چندین بار به روزرسانی شد تا تاثیرگذاری بیشتری داشته باشد. سلاح های بیشتر، موتورهای قدرتمندتر و تغییراتی اندک در طراحی کلی، بعضی از این به روزرسانی ها بود. مدل G این هواپیما که بیشترین فراوری متعلق به آن بود، به راحتی با تسلیحات جلویی اش قابل تشخیص است. در این قسمت از هواپیما 2 ماشین گان با گلوله های کالیبر 50 تعبیه شده بود که تعداد کل سلاح ها را به 13 عدد می رساند.

بسته به نیازهای ماموریت، B17 می توانست بمب هایی با وزن بین 2000 الی 3600 کیلوگرم حمل کند. جالب است بدانید بیش از یک سوم بمب هایی که در جریان جنگ به روی سر آلمانی ها و متحدین بخت برگشته اش افتاد، به وسیله هواپیماهایB17 حمل شده بودند.

آنچه تمام این بمب ها، تسلیحات و 10 خدمه را به پرواز درمی آورد، موتورهای 9 سیلندری Wright R-1820 Cyclone بودند. تا سرانجام جنگ دنیای دوم، این موتورها به یاری چندین توربوشارژر به قدرتی معادل 1200 اسب بخار دست پیدا کردند. بیشینه سرعت 462 کیلومتر بر ساعت بود اما با سرعت 293 کیلومتر بر ساعت بود که هواپیما به بیشترین مقدار بازدهی می رسید. برد هواپیمایB17 به بمب هایی که رویش سوار می شد بستگی داشت، اما معمولا برای 3219 کیلومتر قادر به پرواز بود که برای یک سفر از مقری در بریتانیا به مقری در آلمان کفایت می کرد.

جنگ و فراتر از آن

سایر بمب افکن های متحدین عملکردی بهتر داشتند. برای مثال هواپیمای Lancaster می توانست محموله های منفجره بیشتری حمل کند و هواپیمای B-24 هم سرعت بالاتری داشت. آنچه B-17 را معروف کرد، مقاومت تحسین برانگیزش بود. توانایی B-17 در بازگشت به مقر هوایی، آن هم علی رغم آسیب وحشتناکی که متحمل می شد، افسانه ای بود. در یک تصویر معروف، یک B-17 دیده می گردد که بعد از برخورد با هواپیمای دشمن و درحالی که باله اش به شکل تقریبا کامل کنده شده، در کمال امنیت به مقر بازگشته است.

اگرچه بخش اعظمی از هواپیماهایB17 بمب افکن های سنگین وزن استاندارد بودند، چندین مدل آزمایشی هم از آن ساخته شد. برای مثال مدل پروتوتایپ YB-40 یک ورژن کاملا تهاجمی بود که چندین ماشین گان اضافه در بالا، جلو و طرفین داشت. این هواپیما قرار بود برای اسکورت B-17های عادی در ماموریت های بمباران استفاده گردد، آن هم سال های قبل از اینکه جنگنده هایی مانند P-51 به برد کافی برای همراهی بمب افکن ها از بریتانیا تا آلمان و سپس بازگشت دست پیدا نمایند.

مدل دیگر XB-38 به موتورهای قدرتمندتر Allison V12s مجهز شده بود که دقیقا P-38 و P-51 هم همان ها را داشتند. C-108 هم مدلی دیگر از B-17 بود که برای حمل و نقل مسافرین وی آی پی طراحی شده و هواپیمای شخصی ژنرال داگلاس مک آرتور بود. البته این مدل های جانبی چندان پیروز نبودند. B-17 اساسا قرار بود یک بمب افکن باشد و بمب افکن خوبی هم بود، اما نه چیز دیگر.

در جریان جنگ دنیای دوم، هزاران سرباز، هزاران ماموریت مختلف را با B17 در سراسر دنیا به سرانجام رساندند. بسیاری مردند، اما بسیاری دیگر هم زنده ماندند. کارخانه ها و شهرها کاملا تخریب می شدند، هرچند که متفقین در نهایت بر متحدین چیره شدند.

بعد از اتمام جنگ، بی تعداد هواپیمایB17 بازیافت شد. عمدتا به این خاطر که در قیاس با هواپیمای جدیدتر B-29 و هواپیمای مورد انتظار B-36 نه نیازی به آن ها حس می شد و نه توانایی خاصی داشتند. بعضی از هواپیماها راه خود را به بخش خصوصی باز کردند تا به اسم هواپیمای آب پاش، هواپیمای آموزشی و چیزهایی از این دست استفاده شوند.

با تمام این اوصاف، دل بستگی عمومی به این هواپیما کماکان ادامه دارد؛ عمدتا به لطف صنعت هالیوود. تا به امروز چندین سریال تلویزیون و فیلم سینمایی B17 را در جریات جنگ دنیای دوم به نمایش درآورده اند که از جمله آن ها می توان به دوازده ساعت پرواز و ممفیس بل اشاره نمود.

امروز که این مقاله نوشته می گردد، چند دوجین هواپیمای B-17 به جای مانده. بیشتر آن ها (اما نه همه) هیچوقت چهره زشت جنگ را ندیده اند. این هواپیماها در موزه های سراسر دنیا به نمایش درآمده و فرصتی در اختیار مردم می گذارند که بخشی از تاریخ معاصر را به چشم ببینند. تعداد محدودی از آن ها هم کماکان به پرواز در می آیند. موتورهای 9 سیلندره قدیمی یکبار دیگر می غرند و یکبار دیگر قلعه پرنده، آسمان را تحت تصرف خود در می آورد.

حتی اگر بخواهید درون آن را از نزدیک مشاهده کنید، حداقل در دو موزه چنین امکانی فراهم شده. یکی از هواپیماهایB17 در موزه Palm Springs Air است و دیگری موزه هواگردهای مشهور در کالیفرنیا. هواپیمای افسانه ای ممفیس بل هم جان سالم به در برده و می توان آن در موزه موزه ملی نیروی هوایی آمریکا در اوهایو دیدن کرد.

امروز، 85 سال بعد از نخستین پروازش، B17 به اسم نمادی برای قدرت نیروی هوایی آمریکا در جریان جنگ دنیای دوم شناخته می گردد. به لطف کوشش بی وقفه نیروهای احیا در سراسر دنیا، آنچه از هواپیماهای B-17 به جای مانده می تواند الهام بخش خلبانان آینده و یادآور دورانی باشد که دنیا در برابر ظهور فاشیسم مقاومت کرد.