روایت دلهره مرگ در فیلم دنیا با من برقص - وبگردی طفره

به گزارش وبگردی طفره، اکنون با نزدیکی های سرانجام فیلم سکانسی نمادین از راه و حرکت مینی بوس و سپس کلماتی را به یاد بیاوریم که در آن دگرگونی روحی جهانگیر کاملا نمایان می گردد و اشاره می نماید به اینکه جهانگیر مرگ را دوست ندارد، اما از آن هم نمی ترسد!

کامل حسینی| در یک زندگی پرتراژدی چه چیزی موجب قهرمانی است؟ این پرسش را نیچه فیلسوف در کتابش حکمت شادان بیان نمود، اما همزمان پاسخی به آن داد و گفت: همزمان به استقبال بزرگ ترین رنج و بزرگ ترین امید خود رفتن؛ و البته پیش از این گفته، شاید پانوشتی دیگر و تفسیر دیگری را در عنصری به نام خنده که ابزار ممکن قهرمانان در برابر تهدید تراژدی پیرو است، ارایه دهد و گفت: خندیدن یعنی استقبال ناملایمات با خاطری آسوده.

اگر از چشم انداز تم فیلم سروش صحت بنگریم شاید بتوانیم سایه بعضی سویه های معنای گفته های نیچه بر روایت آقای سروش صحت از تراژدی زندگی یک مرد را مشاهده کنیم. از اینجاست که بخشی از پیغام این فیلم در لابه لای محتوای فیلم بهتر برای مان نمایان خواهد شد، زیرا میزانسن ها، معنای بعضی دیالوگ ها از شروع تاخاتمه، موتیف های بسیار پرمعنای گاو و نوازندگان موسیقی همگی در ساخت یک فضای فرمال مناسب برای تم فیلم نقشی نسبتا برجسته بر عهده دارند؛ اما آنچه میزانسن توانایی چشمگیر جذابیت بصری و مزید بر علت فرم موفقیت هنرمندانه فرمال فیلم را تا حدودی فضای زندگی واقعی تلخ و شیرین را در تقابل با آن به رخ می کشد؛ نخست میزانسن متناقض فضای خزان شده دلربای شمال در بیرون از یک طرف و دیگری عمق بخشی نسبی به فضای درونی خانه خود جهانگیر به وسیله ترکیب بندی رنگ و سایر عمق بخشی ها هر چند به صورت جزیی است.

در واقع، تنش های روایت زمانی شروع می گردد که جهانگیر (علی مصفا) خبر مرگ خود را در آینده نه چندان دور به دوستانش اعلام می نماید و در این میان، مرگ و زمان فرا رسیدنش برای تماشاگر به عنوان مهم ترین بحران در بافت روایت تعلیق آمیز پدیدار می گردد، اما این پیرنگ فرعی و تنش های برخاسته از آن، همچنین تم فیلم است که سبب می گردد این تعلیق به محاق برود.

یعنی با توجه به تم فیلم، صرف مرگ جهانگیر و زمانش در راستا روایت نقش برجسته ای در گره گشایی ها برعهده نمی گیرد، بلکه آنچه در این روایت و در پیرنگ اصلی اش جلوه گر می گردد، نوع رویارویی جهانگیر و چگونگی شکل گیری تنش درونی اش با هولناک ترین و مهم ترین رخداد زندگی یعنی مرگ است.

آن هم مرگی که آنقدر تعلیق و انتظار دهشتناکی در زندگی درونی اشخاص ایجاد می نماید که تنها در کالبد تصاویر سینمایی شاید بتوان دیدنش را تحمل کرد. البته پیرنگ های فرعی در راستا پیش روی شان بحران و تنش های دیگری ناشی از ناپختگی نسل های جوان تر در کنار شادی های زندگی را برملا می نماید که در نوع خود مشابه با نوش و نیش زندگی و مرگی است که پیرنگ اصلی را به پیش می برد.

اکنون با نزدیکی های خاتمه فیلم سکانسی نمادین از راه و حرکت مینی بوس و سپس کلماتی را به یاد بیاوریم که در آن دگرگونی روحی جهانگیر کاملا نمایان می گردد و اشاره می نماید به اینکه جهانگیر مرگ را دوست ندارد، اما از آن هم نمی ترسد!

چنین است موسیقی، لذت لحظه های کنار طبیعت و دوستان بودن و دلهره مرگ گونه ای آسودگی خاطر و گشاده روی هر چند ملایمی را درون قهرمان اصلی می پروراند و خاتمه بازی را برای فیلم نیز